Ότε ήμην παιδίον

Περίληψη

«... έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν “πώς ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;”, ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει “ανέπαφα” – αιωνία του η μνήμη. Πάντοτε τον μνημονεύω...»