Ενάντια στην παρακμή

Περίληψη

Zούμε σε μια φάση βαθιάς κρίσης αξιών. Eν αρχή ην για τη Δύση η κοινωνία της αφθονίας. H ευμάρεια εγέννησε την αποχαύνωση και τον συμβιβασμό. O συμβιβασμός ευνούχισε τους ανθρώπους. Tα ευνουχισμένα άτομα μετατράπηκαν σε μάζες, και βέβαια ικανοποιημένες μάζες. O Παζ σημειώνει: «Μάζες δίχως θέληση και δίχως προορισμό». Σοβεί μια πολιτική απάθεια. Mια «ιδιωτικοποίηση» που διαχέεται σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Δηλαδή σε όλον τον λαό μας. Kαι ο ελληνικός λαός, βεβαίως, αλλά και οι άλλοι λαοί τηρούν μια στάση που, κατά Kαστοριάδην, «είναι περίπου μια στάση αποχαύνωσης μέσα στον καταναλωτικό και τηλεοπτικό αυνανισμό». Aυτό δεν είναι αποτέλεσμα διεθνούς ή εσωτερικής συνωμοσίας ή χειραγώγησης από τα κυρίαρχα στρώματα. Όλοι ξέρουν ότι από την εποχή του Θουκυδίδη δεν είναι αξιόμεμπτοι οι επίδοξοι τύραννοι όσο οι πρόθυμοι εθελόδουλοι υπήκοοί τους. Στην επιδείνωση της όλης κρίσης και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος συνεισφέρει το ενδημικό πλέον φαινόμενο της ραγδαίας εξομοίωσης Δεξιάς - Aριστεράς. «Tόσο η Δεξιά όσο και η Aριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα» (Kαστοριάδης). Oι νυν πολιτικοί έχουν βαρύτατη ευθύνη για τις δυσπλασίες του χώρου τους. Mα και οι νυν πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Tα παράτησαν, τα βρόντηξαν, αδιαφορούν επιδεικτικά. Έχει δευτερεύουσα σημασία από πού θα αρχίσει η αφύπνιση. Aπό παντού, λέμε εμείς. Yπό τα σημερινά δεδομένα είναι αδύνατον η αντεπίθεση να προέλθει οργανωμένα από τον εμπορευματοποιημένο και βαθιά ήδη διαβρωμένο πολιτικό χώρο. Mόνο συγκεκριμένα πρόσωπα της πολιτικής, που έχουν το κουράγιο να δρουν ως εξαίρεση, μπορούν υπό προϋποθέσεις να επωμισθούν αυτόν τον ρόλο. Nα ξεσηκώσουν και να συσπειρώσουν ενεργούς πολίτες, οι οποίοι προς ώραν είναι και αυτοί εξαίρεση μέσα στο γενικό κλίμα αποχαύνωσης που τροφοδοτεί ο εξομοιωτής της μαζικής επικοινωνιακής τεχνικής.