«Τα τελευταία Χριστούγεννα του πολέμου» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Τα τελευταία Χριστούγεννα του πολέμου

Διηγήματα

Μετάφραση:
Ανταίος Χρυσοστομίδης

Τα τελευταία Χριστούγεννα του πολέμου
  • ISBN: 960-03-4044-7
  • σελ. 200
  • 7 Νοεμβρίου 2005
  • € 10,60

Περίληψη

Ένα κορίτσι που αποκτάει φτερά και πετάει. Ένα καγκουρό που είναι καλεσμένο στο κοκτέιλ ενός μεγαλοαστικού σπιτιού. Μια ομάδα ανθρώπων που εξαφανίζει μέσα στη νύχτα ένα ολόκληρο τρένο. Ένας άνθρωπος που κατορθώνει να περάσει μέσα από έναν τοίχο. Μια αρρώστια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που θα αποδειχθεί σωτήρια για τον ασθενή. Μια αράχνη που δίνει συνέντευξη και εξηγεί γιατί πρέπει να πεθαίνουν οι αρσενικοί. Και άλλα πολλά.

Σε αυτή τη συλλογή ο αναγνώστης θα βρει τα διηγήματα που ο Πρίμο Λέβι έγραψε τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του. Κι είναι διηγήματα που άλλοτε είναι αυτοβιογραφικά -από την παιδική ηλικία του συγγραφέα αλλά και από την περίοδο που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο, την περίοδο των ναζιστικών Λάγκερ-, άλλοτε κινούνται σε έναν ονειρικό-καφκικό κόσμο, και άλλοτε λειτουργούν ως αλληγορίες, αφήνοντας στα ζώα το ρόλο του πρωταγωνιστή. Όπως όλα τα βιβλία του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα, έτσι κι αυτά τα διηγήματα της ωριμότητάς του κάνουν τον αναγνώστη να σκέφτεται, τον συγκινούν και, συχνά, τον διασκεδάζουν.

Βιογραφικά στοιχεία

Πρίμο Λέβι

Ο Πρίμο Λέβι γεννήθηκε το 1919 στο Τορίνο από Εβραίους γονείς. Τελειώνοντας το λύκειο, γράφεται στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Τορίνο, απ' όπου αποφοιτά τον Ιούλιο του 1941 με άριστα και έπαινο. Την ίδια χρονιά βρίσκει δουλειά σε ένα ορυχείο αμιάντου, όπου εργάζεται ημιπαράνομα. Το 1942 βρίσκει καλύτερη δουλειά στο Μιλάνο σε μια ελβετική φαρμακοβιομηχανία. Το Δεκέμβριο του 1943 συλλαμβάνεται ως μέλος μιας ομάδας παρτιζάνων και δύο μήνες αργότερα μεταφέρεται μαζί με άλλους κρατουμένους στο Άουσβιτς. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, ο Λέβι κατόρθωσε να μην αρρωστήσει. Στις αρχές του 1945 όμως, λίγο πριν από την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τα ρωσικά στρατεύματα, προσβάλλεται από οστρακιά, στην οποία, παραδόξως, οφείλει τη ζωή του, αφού λόγω της αρρώστιας γλύτωσε από τη μεγαλύτερη «πορεία θανάτου» της λήξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Λέβι μένει για λίγους μήνες σε ρωσικό στρατόπεδο για πρώην κρατουμένους στρατοπέδων συγκέντρωσης και στη συνέχεια θ' αρχίσει το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στο Τορίνο. Το 1946 πιάνει δουλειά σ' ένα εργοστάσιο χρωμάτων. Η βασανιστική ανάμνηση των στρατοπέδων τον ωθεί να γράψει πυρετωδώς το αυτοβιογραφικό Se questo e un uomo (Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος), που θα εκδοθεί τον επόμενο χρόνο. Το 1963 κυκλοφορεί το ημερολόγιό του La tregua (Η ανακωχή). Έγραψε επίσης διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια, ποιήματα, μεταξύ των οποίων: Storie naturali, διηγήματα (1975), Vizio di forma, διηγήματα (1971), L'osteria di Brema, ποιήματα (1975), Il sistema periodico, διηγήματα (1966). Το 1981 ετοιμάζει για τις εκδόσεις Einaudi μια προσωπική ανθολογία συγγραφέων που τον επηρέασαν, η οποία εκδίδεται με τον τίτλο La ricerca delle radici. Το 1984 κυκλοφορούν το μυθιστόρημα Se non ora quando?, το οποίο μεταφράζεται στα γαλλικά, και η ποιητική συλλογή του Ad ora incerta. Το 1985 πενήντα κείμενά του που δημοσιεύτηκαν αρχικά στην εφημερίδα La Stampa συγκεντρώνονται σ' έναν τόμο, με τίτλο L'altrui mestiere. Το 1987 ο Πρίμο Λέβι αυτοκτονεί στο σπίτι του στο Τορίνο.




Βιβλιογραφία