Ξενάγηση

Περίληψη

Με τα γραπτά αυτά ξεναγήθηκα –λες και ποτέ δε μου ανήκαν– σε όλες τις εικόνες που είχαν τραντάξει τη μνήμη μου από τότε που εκείνη θυμάται. Στο τέλος υπάρχει ένα δίηγημα, «Η ξεναγός» όπου την ηρωίδα τη λένε Εύα. Είναι αυτή που έχει γράψει το βιβλίο, όπως δηλώνει η ιδιότητά της. Και η Εύα, αυτοκτονεί. Μετά το διήγημα –και την αυτοκτονία– ακολουθούν δύο στίχοι: «Πάντως μπορεί να πιάσει πάτο η ερημιά / όταν βουτάς με το κεφάλι στους ανθρώπους». Μόνο αυτό είναι δικό μου στην ουσία. Το συμπέρασμα. Το επιτύμβιο επίγραμμα. Αυτά. Δεν ξέρω αν δικαιούμαι να μιλήσω άλλο για την «Ξενάγηση».
Ε.Π.


Ξενάγηση.

Το περιστέρι που μπήκε απ’ το
μπαλκόνι κλεφτά
και κλείστηκε στην κουζίνα.
Το παλιό σχολείο
λίγο πριν γκρεμιστεί.
Το αδέσποτο που μ’ ακολουθεί ενώ προπορεύεται.
Τα βήματα στο χιόνι που γεμίζουν χιόνι.
Τα σημάδια στους τοίχους απ’ τα καρφιά.
Οι λάμπες των δρόμων και οι φευγάτοι
ποδηλάτες
–η ανοιξιάτικη ταχύτητα–,
η λέξη έλεος, η λέξη έλεος.
Η μητέρα που σε γνωρίζει μόνο κλαίγοντας.
Ένα χέρι αγάλματος.
Μια τσέπη με βρώμικα εισιτήρια.
Η οσμή των πάρκων.
Οι διάδρομοι.
Μια πεταλούδα που πνίγεται αργά στο νιπτήρα.

Αυτά.
Προς το παρόν.