Η παραμυθού της Σελήνης
|
|
|
ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Sorry mate, won't work any more.
Περίληψη
Τι μοιάζει άραγε πιο μαγικό στα μάτια των μικρών παιδιών;
Ένα όμορφο παραμύθι γραμμένο στο χαρτί
ή μήπως οι παραμυθένιες στιγμές της ίδιας της ζωής
και η χαρά να τις ανακαλύπτεις;
Όλα ξεκινούν όταν το δακρυσμένο σύννεφο παίρνει μαζί του
τα πουλιά των παραμυθιών και αφήνει για άλλη μια φορά
τα μικρά παιδιά του χωριού λυπημένα, χωρίς παραμύθια.
Τότε μια όμορφη, παράξενη γυναίκα
θα φτάσει πετώντας στο χωριό.
Τι θέλει να προσφέρει στα παιδιά και με ποιο αντάλλαγμα;
Τι μυστικά κρύβουν οι πολύχρωμες βαλίτσες της
και οι κεντημένοι νάνοι, οι δράκοι, οι μάγισσες και οι γοργόνες
στο μαγικό της φουστάνι;
Η παραμυθού της Σελήνης κινείται κυριολεκτικά και μεταφορικά
ανάμεσα στο χρυσοκίτρινο του ήλιου και το ασημόλευκο
του φεγγαριού. Το παραμύθι αυτό προσεγγίζει τρυφερά
την αξία της προσπάθειας και της σωστής επιλογής,
όπως και τη χαρά της προσφοράς και της ανταλλαγής.
Βιογραφικά στοιχεία
- Νικόλας Ανδρικόπουλος
Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα όλο μεγάλωνα. Κάποια μέρα όμως του 1993 ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα και να κάνω συννεφένιες σκέψεις. Ένα παράξενο πράγμα όμως, από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα ήρωες παραμυθιών που με έμαθαν και να μικραίνω. Μερικές φορές βραβεύτηκα, γιατί, λέει, τα καταφέρνω καλά στο παιχνίδι της εικονογράφησης, και η χαρά μου τότε ήταν πολύ μεγάλη. Ίσως οι πιο σημαντικές στιγμές για τη δουλειά μου ήταν το 1993 με το 1ο βραβείο στην Τεχεράνη, το 1999 με το Κρατικό Βραβείο στην Ελλάδα και το 3ο βραβείο πάλι στην Τεχεράνη, ή το 2002 με την υποψηφιότητά μου για το βραβείο Άντερσεν.
Ξέχασα να σας πω, ο κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος μού είχε ψιθυρίσει στο αυτί: «Ανακάλυψε τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών».
- Βάγια Παπαποστόλου
Από μικρή οι φίλοι μου με φώναζαν πειρακτικά «κουκουβάγια». Με τον καιρό αγάπησα πολύ το παρατσούκλι μου, μα ακόμα περισσότερο τις κουκουβάγιες. Σήμερα εγώ κι αυτές είμαστε πια αχώριστες!
Μεγαλώνοντας, παρέα με τις κουκουβάγιες μου, έφυγα από την Αθήνα όπου γεννήθηκα και σήμερα ζω σε μια καταπράσινη πλαγιά του Παγγαίου. Διδάσκω μουσική και γράφω παραμύθια και ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά. Τα θεατρικά μου κείμενα ζωντανεύουν στη σκηνή από παιδικές και εφηβικές ομάδες, τις οποίες επιμελούμαι συχνά η ίδια. Κείμενά μου όπως Η βίδρα των νυμφών, Όταν η Δάφνη γνώρισε τον Βίκτωρα, Ο επίτροπος, Το παλιό πινελάκι, Μικρό νησί μου κ.ά. έχουν αποσπάσει διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Είμαι πολύ τυχερή που συντροφεύομαι από τις μικρές μου κουκουβάγιες, που φτερουγίζουν παιχνιδιάρικα πάνω από τους ώμους μου και μου δείχνουν κάθε φορά τον τρόπο να τρυπώνω στους μαγικούς κόσμους της συγγραφής.
