Χειμώνας

Περίληψη

Χειμώνας. Θλίψη και σκοτεινιά. Άνεμος τσουχτερός, γη σαν σίδερο, νερό σαν πέτρα. Σύντομες μέρες, ατέλειωτες νύχτες. Τα δέντρα τρέμουν απογυμνωμένα. Τα φύλλα του καλοκαιριού, νεκρά απορρίμματα. Ο κόσμος συρρικνώνεται. Τα φυτά κατακρατούν τους χυμούς τους. Όμως τώρα αποκαλύπτονται τα πάντα. Κι όπου υπάρχει πάγος, θα ανάψει φωτιά. Τέσσερις άνθρωποι, συγγενείς και ξένοι, συγκεντρώνονται για τις γιορτές των Χριστουγέννων στην Κορνουάλη, σε μια έπαυλη με δεκαπέντε υπνοδωμάτια. Εκεί όλα αναδύονται. Τόσο οι διαταραγμένες σχέσεις όσο και η αγάπη, που δεν παύει να υποφώσκει κάτω από αλησμόνητες πικρίες. Σε τούτο το δεύτερο μέρος του περίφημου Κουαρτέτου των Εποχών της Άλι Σμιθ, η δύναμη της ζωής συναγωνίζεται την πιο σκληρή περίοδο του χρόνου, αυτήν που διδάσκει την επιβίωση. Η διάσημη Σκοτσέζα συγγραφέας απλώνει το αντισυμβατικό της βλέμμα πάνω στους ζοφερούς καιρούς μας, όπου η αλήθεια δεν διαδραματίζει πλέον κανένα ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής και της κοινωνίας. Δημιουργεί άλλη μία υπέροχη, πολύτροπη αφήγηση, βασισμένη στην Ιστορία, τη μνήμη και τη θαλπωρή, ο κεντρικός άξονας της οποίας είναι βαθιά ριζωμένος στις αειθαλείς αξίες της τέχνης και της ενσυναίσθησης.

 

«Εκθαμβωτικά όμορφο. Ένα βιβλίο απαράμιλλης ορμής, τρυφερότητας, δίκαιης οργής και γενναιοψυχίας, που ο Ντίκενς σίγουρα θα επικροτούσε. Εδώ υπάρχει συγχώρεση, και τραγούδι, και κωμική επίλυση διαφορών κάθε είδους, όλα όμως είναι υφασμένα στον αέναο καμβά της επιμονής του φωτός και της φύσης».

The Observer

 

«Η Άλι Σμιθ καταθέτει ένα μυθιστόρημα που, με την ίδια του την ποικιλομορφία, την ίδια του την πληρότητα, τη συνειρμική του δύναμη και την ακαταμάχητη κίνησή του, έρχεται να μας προτείνει άλλες μορφές ενατένισης... Παλλόμενο, γελαστό, θλιμμένο, ανοιχτόκαρδο και χειμωνιάτικο, είναι η χάρη προσωποποιημένη».

The Guardian

 

«Είναι λίγοι οι συγγραφείς στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή που συνθέτουν πλοκή τόσο ρηξικέλευθη και σαγηνευτική».

The New York Times

 

«Συγκινητικό... Ολοκληρώνεις ένα βιβλίο της Άλι Σμιθ με τη βεβαιότητα πως εμφανίζεται κάθε φορά μπροστά σου μια καλλιτέχνιδα η οποία σπάνια γράφει σαν τον οποιονδήποτε άλλον».

The New Yorker