Νέα - Δελτία τύπου

Στον Λεονάρδο Παδούρα απονεμήθηκε το βραβείο του περιοδικού (δε)κατα για το μυθιστόρημά του Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά (Εκδόσεις Καστανιώτη 2011, μετάφραση: Κώστας Αθανασίου). Όπως αναφέρει στο σκεπτικό της η επιτροπή που πρότεινε το βιβλίο προς βράβευση: 

«Το μυθιστόρημα Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά του Λεονάρδο Παδούρα είναι ένα λογοτεχνικό έργο που κινείται σε τρεις αφηγηματικούς άξονες. Περιγράφει την πορεία ανά τον κόσμο του κυνηγημένου Τρότσκι μέχρι την οργανωμένη δολοφονία του, τόσο από την πλευρά του ίδιου, όσο και από την οπτική του δολοφόνου του, του Ραμόν Μερκαντέρ, καθώς και ενός σύγχρονου Κουβανού συγγραφέα, του Ιβάν, ο οποίος είχε γίνει αποδέκτης της εκμυστήρευσης του φόνου τη δεκαετία του 1970 και θα γίνει ο θεματοφύλακας αυτής της μυστικής και επικίνδυνης ιστορίας.
Είναι ένα κείμενο όπου συμπλέκονται η Ιστορία, η μυθοπλασία και το ντοκουμέντο. Γραμμένο με το βηματισμό ενός θρίλερ, προσεγγίζει ανθρωπιστικά τους χαρακτήρες του, είτε θύματα είτε θύτες, που συντρίβονται από την εξουσία. Είναι ταυτόχρονα και ένα ερωτηματικό γεμάτο θλίψη για τη μεγάλη ουτοπία του 20ού αιώνα --την ουτοπία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας.

»Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά τιμήθηκε με το Βραβείο Κριτικών Κούβας, καθώς και με το Βραβείο Βιβλιοθηκών της Κούβας και πρόκειται να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.

Ο Κώστας Αθανασίου είναι ένας έμπειρος μεταφραστής από τα ισπανικά που γνωρίζει σε βάθος το έργο του Λεονάρδο Παδούρα. Η μετάφρασή του αποδίδει απόλυτα το πνεύμα του συγγραφέα».

Ακολουθεί το σημείωμα του Λεονάρδο Παδούρα για τη βράβευσή του:

Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι βαθιά λογοτεχνική. Πιστεύω πως το πάθος για τη λογοτεχνία, που με συνοδεύει εδώ και σαράντα χρόνια, το οφείλω, κατά κύριο λόγο, στους Έλληνες πιο κλασικούς από τους κλασικούς, όταν, εκείνες τις ανάλαφρες μέρες που φοιτούσα σε κάποιο λύκειο της Αβάνας, μετέτρεψα την οργή του Αχιλλέα, την επιμονή του Οδυσσέα, τη μοίρα του Οιδίποδα, της Αντιγόνης και της Μήδειας, καθώς και τα καπρίτσια των κατοίκων του Ολύμπου, σε κομμάτι αναπόσπαστο της γνώσης μου για την ανθρώπινη συνθήκη του πολιτισμένου και Δυτικού ανθρώπου. Είμαι, επομένως, εξίσου κληρονόμος του Ομήρου, του Ηροδότου, του Σοφοκλή και του Αριστοτέλη, όσο και οποιοσδήποτε από τους Έλληνες αναγνώστες και κριτικούς στα χέρια των οποίων έφτασε το μυθιστόρημά μου Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά και αποφάσισαν να το τιμήσουν με ένα βραβείο που φέρει το όνομα της πόλης του Περικλή και του Παρθενώνα, το όνομα εκείνου του τόπου του κόσμου όπου επινοήθηκε αυτή η θαυμαστή –και σήμερα τόσο ευτελιζόμενη– έννοια που ακόμη αποκαλείται δημοκρατία…

Στο μυθιστόρημά μου, πιστεύω, είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τον απόηχο της ελληνικής ρίζας μου. Η σημαδεμένη μοίρα του Λιεφ Τρότσκι, η λύσσα του Ραμόν Μερκαντέρ και κατόπιν οι αμφιβολίες του, η ζωή του Κουβανού Ιβάν Κάρδενας, που τη διαμόρφωσαν ανώτερες δυνάμεις, αλλά και η μοιραία του κατάληξη, έχουν πίσω τους τα συσσωρευμένα μαθήματα που πήρα διαβάζοντας τους ποιητές και τους τραγικούς της Αθήνας, τους πρώτους συγγραφείς που ήξεραν πώς να δώσουν λογοτεχνική διάσταση στις μεταστροφές της ζωής των ανθρώπων και στις τελεσίδικες επιταγές της μοίρας.

Εκτός όμως από κληρονόμος μιας λογοτεχνίας, είμαι επίσης κληρονόμος και μιας αντίληψης για την κοινωνία που έγινε πράξη πριν από είκοσι πέντε αιώνες στην πόλη της Αθήνας. Είμαι, νιώθω, ένας δημοκράτης, με την ακριβή έννοια της λέξης. Και το μυθιστόρημά μου, το οποίο σήμερα βραβεύετε, είναι μια κραυγή ενάντια στους ολοκληρωτισμούς και τις τυραννίες, ένα κάλεσμα για δημοκρατία.

Λίγα βραβεία θα μπορούσαν να μου δώσουν τόση ικανοποίηση όσο ένα που έρχεται από την αιώνια Αθήνα. Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά τον εκδοτικό οίκο που εμπιστεύθηκε τη δουλειά μου και την κριτική επιτροπή που τώρα τη βραβεύει. Παίρνω αυτό το βραβείο σαν να βρίσκομαι στην Αγορά και από μια γωνιά να με παρατηρεί ο Σωκράτης και, για μια φορά στη ζωή του, να μη σκέφτεται να κάνει κάποια ερώτηση για την οποία δεν θα είχα άλλη απάντηση να δώσω παρά να του πω: «Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ο κόσμος πηγαίνει πολύ άσχημα. Αλλά εγώ είμαι ευτυχισμένος».

Ευχαριστώ πολύ,

Λεονάρδο Παδούρα