Νέα - Δελτία τύπου

7 Αυγούστου 1974. Στον απόηχο του πολέμου του Βιετνάμ και δύο μέρες πριν απ’ την παραίτηση Νίξον, ο Γάλλος σχοινοβάτης Φιλίπ Πετί διασχίζει πάνω σ’ ένα σύρμα το αβυσσώδες κενό ανάμεσα στους νεόδμητους Δίδυμους Πύργους.

Ο Ιρλανδός συγγραφέας Κόλουμ ΜακΚαν στη σκιά αυτού του παράτολμου κατορθώματος, γράφει το συγκλονιστικό μυθιστόρημα Κι άσε τον κόσμο τον μεγάλο να γυρίζει, όπου ετερόκλητα πεπρωμένα συγκρούονται – χαροκαμένες μητέρες νεκρών του Βιετνάμ, πόρνες και μαστροποί, τεχνοκράτες και κοσμοκαλόγεροι μπαινοβγαίνουν ερήμην τους ο ένας στη ζωή του άλλου, αναζητώντας γαλήνη κι εξιλέωση σε αυτή την απάνθρωπη ακροβασία της ζωής.

Αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες παίζεται η ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις με τίτλο «Βόλτα στο κενό», εμπνευσμένη από το εγχείρημα και τη ζωή του Φιλίπ Πετί, που στην οθόνη τον ενσαρκώνει ο Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ. Ευκαιρία να θυμηθούμε ή και να γνωρίσουμε το βιβλίο.

Έγραψαν για το βιβλίο:

«[...] ο συγγραφέας, ως άλλος σχοινοβάτης, συνενώνει τα δίδυμα θέματά του –την αγάπη και την απώλεια– ισορροπώντας τολμηρά πάνω στον διαρκώς τεντωμένο αφηγηματικό του ιστό [...]»

Κατερίνα Σχινά, Η Καθημερινή (7/11/10)

«[...] Μέσα από περίπλοκες διασταυρώσεις αλλότριων μεταξύ τους πόνων, ο Κόλουμ ΜακΚαν συνθέτει μια ζοφερή ανθρωπογεωγραφία, όπου το καλό συγκρούεται μετωπικά με το κακό, αφήνοντας πίσω τους ανθρώπινα ράκη. Εντυπωσιακή είναι η λεπτομέρεια, η λεπτολογία των σκηνών, η φόρτισή τους από καταλυτικούς υπαινιγμούς, ο υποβλητικός φωτισμός τους [...]»

Λίνα Παντελέων, Ελευθεροτυπία (22/1/11)

«[...] Οι περιγραφές της Νέας Υόρκης από τον ΜακΚαν είναι εξαίσιες και το ύφος του μοναδικό. Ο ρεαλισμός, ο λυρισμός και το γλωσσικό ιδίωμα μιας ας πούμε υποκουλτούρας του περιθωρίου συνδυάζονται θαυμάσια με τις απαιτήσεις του ύφους που επιβάλλει η λεγόμενη υψηλή λογοτεχνία [...]  Το τελευταίο του μυθιστόρημα όμως είναι μακράν το καλύτερό του και δικαίως τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο των ΗΠΑ πέρυσι. Στο έργο του υπάρχουν απηχήσεις από τον Τζόις, τον Κέρουακ, τον Φώκνερ,τον ΝτεΛίλλο και τον Ντοκτόροου, αλλά οι επιδράσεις αυτές λειτούργησαν δημιουργικά. Ο ΜακΚαν διαθέτει το δικό του ύφος [...]»

Αναστάσης Βιστωνίτης, Το Βήμα (17/10/10)