Νέα - Δελτία τύπου

Ανακοινώθηκαν χθες, Δευτέρα 4 Μαΐου, τα βραβεία του περιοδικού Διαβάζω. Μεταξύ των βραβευμένων είναι η Μαρία Κουγιουμτζή, που απέσπασε το Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο της Άγριο βελούδο.

Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, το Άγριο βελούδο είναι το αγκάλιασμα της τρυφερότητας με τη σκληρότητα. Η συνύπαρξη του απαλού με το τραχύ· του τολμηρού με το αθώο. Είναι η δίψα της ψυχής να ζήσει μέσα στο σώμα αλλά και πέρα από αυτό. Η ιεροτελεστία του εγκλήματος. Eίναι ο έρωτας, η τρέλα και η εκδίκηση. Η μέθη της παραβατικότητας. H αμαρτία ως εφαλτήριο έντονων συγκινήσεων και εξάρσεων, που συντρίβει τα όρια του κατεστημένου και του φυσικού. Tα πρόσωπα που θυσιάζουν την ύπαρξή τους για να υπάρξουν, οι αντάρτες αλλά και εραστές της καθημερινότητας. Eίναι η παράλογη αντιλογία που ανοίγει τις πύλες ενός κόσμου όπου τα πάντα είναι ανοιχτά και ενδεχόμενα.

Στα διηγήματα της Μαρίας Κουγιουμτζή αποκαλύπτεται η ερωτική και άφθαρτη όψη της ζωής. Ένα σύμπαν αγίων και δαιμόνων, όπου οι άνθρωποι αποτινάσσουν τη δυστυχία και κινούνται υπερήφανα προς την αταξία και το χάος, αναζητώντας στην ανατροπή την πολυπόθητη λύτρωση.  

Η Μαρία Κουγιουμτζή γεννήθηκε το 1945 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Η λέξη, Εντευκτήριο, Πάροδος, Πανδώρα, Παρέμβαση και Ένεκεν. Ποίησή της έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά Εντευκτήριο και Πάροδος.

Αποσπάσματα κριτικών:

(... ) Η Μαρία Κουγιουμτζή γνωρίζει την τέχνη του διηγήματος και δεν προσπαθεί να χωρέσει τον πλούτο του μυθιστορήματος στις λίγες σελίδες του. Συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης στο τέλος, μια ανατροπή ή κάποια λεπτομέρεια που δίνει νόημα στην αφήγηση. (...) Σίγουρα τέτοια διηγήματα δεν είναι αποτέλεσμα λογοτεχνικού πυροτεχνήματος.

Λώρη Κέζα, Το Βήμα, 25 Οκτωβρίου 2008

(....) Ανάλογα άγρια διηγήματα γράφονται συνήθως από νεότερους ηλικιακά συγγραφείς, με επιδράσεις κυρίως από την αμερικανική λογοτεχνία. Γι’ αυτό και τα ερχόμενα από μια Θεσσαλονικιά, που αν εμφανιζόταν στην ώρα της, θα συμβάδιζε με τη γενιά του ’70, συνιστούν έκπληξη. (...)

Μάρη Θεοδοσοπούλου, Η Εποχή, 7 Δεκεκμβρίου 2008

Τα διηγήματα της εκ Θεσσαλονίκης Μαρίας Κουγιουμτζή, εκτός από το συγκινησιακό φορτίο που φέρουν, έχουν μια όχι συχνή για τα δεδομένα της ελληνικής διηγηματογραφίας ιδιοτυπία: στηρίζονται, σχεδόν ισότιμα, τόσο στο πραγματικό όσο και στο φαντασιακό, συναιρώντας τα σε μια νέα κατεύθυνση, από την οποία δεν λείπει ούτε η συγκίνηση της πραγματικότητας ούτε η υπέρβαση της επινοήσης. Ακόμα και εκείνα τα διηγήματα της συλλογής που φαίνονται καλά αγκυρωμένα στο πραγματικό, η συγγραφέας, με επιδέξιους, ανάλαφρους χειρισμούς, τα απογειώνει, αναβαθμίζοντάς τα σε μια «φανταστικότερη», κάποτε-κάποτε και πνευματικότερη διάσταση. (...)

Γιώργος Ξενάριος, Διαβάζω, Ιανουάριος 2009

(...) Η Κουγιουμτζή, με αυτή την έξοχη διηγηματογραφική συλλογή, έρχεται να συγκαταλεχθεί στη χορεία εκείνη των πεζογράφων (θυμίζω πρόχειρα την Ελένη Γιαννακάκη, τον Δημήτρη Μίγγα, τον Δημήτρη Καπετανάκη, τη Νίκη Τρουλλινού) που συστήθηκαν για πρώτη φορά λογοτεχνικά ώριμοι, ηλικιακά αλλά κυρίως συγγραφικά. (...) Το αφηγηματικό της νεύρο αγκιστρώνει από την πρώτη στιγμή τον αναγνώστη, ο οποίος, περνώντας μέσα από κατασκότεινες, πεισιθανάτες εξιστορήσεις, ανακαλύπτει τελικά ένα βιβλίο παλλόμενο από μια ακαταμάχητη, ζωογόνο γραφή. (...)

Λίνα Πανταλέων, Ελευθεροτυπία, 6 Φεβρουαρίου 2009-05-05

Με το πρώτο βιβλίο διηγημάτων της, η Μαρία Κουγιουμτζή, κατορθώνει να αφηγηθεί μικρά ή μεγάλα ανθρώπινα δράματα συνδυάζοντας περίτεχνα τον κοινωνικό προβληματισμό με το ψυχογραφικό βάθος και την υπαρξιακή αγωνία.

Ευριπίδης Γαραντούδης, Τα Νέα, 25 Απριλίου 2009