Δημήτρης Ροντήρης

Κορυφαίος σκηνοθέτης και δάσκαλος του θεάτρου. Η μύησή του στη δραματική τέχνη άρχισε το 1918 στη Σχολή της Εταιρείας Ελληνικού Θεάτρου, με δασκάλους τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Φώτο Πολίτη. Πρωτοπάτησε το θεατρικό σανίδι το 1919, συνεργαζόμενος με το Θέατρο Ωδείου και τον μεγάλο σκηνοθέτη Θωμά Οικονόμου. Το 1923 εντάχθηκε στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ξεχώρισε για το πηγαίο ταλέντο του, τη δυνατή εσωτερική του φλόγα και το πάθος για την κατάκτηση της τεχνικής του ηθοποιού.

Με τη σκηνική διδασκαλία των μουσικών δραμάτων του Μ. Καλομοίρη Το δαχτυλίδι της μάνας (1928) και Ο πρωτομάστορας (1930), άρχισε η ενασχόλησή του με τη σκηνοθεσία. Το 1930 πήγε με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών στη Βιέννη, όπου φοίτησε στο Σεμινάριο Ράινχαρτ και στο Ινστιτούτο Ιστορίας της Τέχνης. Παράλληλα έζησε εκ του σύνεγγυς τη θεατρική κίνηση στην αυστριακή πρωτεύουσα. Παρακολούθησε τις δοκιμές στο Μπουργκτεάτερ και στην Όπερα της Βιέννης και, αργότερα, στο Ντόυτσες Τεάτερ του Βερολίνου.

Ο Δημήτρης Ροντήρης συνέδεσε το όνομά του με τη λαμπρή εναρκτήρια περίοδο του Εθνικού Θεάτρου, αρχικά ως βοηθός σκηνοθέτης κοντά στον Φώτο Πολίτη (1933) και στη συνέχεια ως πρώτος σκηνοθέτης (Δεκέμβριος 1934-1942). Επανήλθε στο Εθνικό Θέατρο ως γενικός διευθυντής και σκηνοθέτης κατά τις περιόδους 1946-1950 και 1953-1955. Ενδιαμέσως ίδρυσε τη βραχύβια Ελληνική Σκηνή (1950-1952). Από το 1957 ως το 1968 αφοσιώθηκε στο δικό του Πειραϊκό Θέατρο. Ως καθηγητής Δραματικών Σχολών (Εθνικού Ωδείου, Εθνικού Θεάτρου, Ωδείου Αθηνών) αλλά και ως σκηνοθέτης-δάσκαλος εμφύσησε σε γενιές ηθοποιών τον σεβασμό στο πνεύμα και στο γράμμα του κειμένου και εξόπλισε τους μαθητές του με τεχνικά εφόδια.

Ο Ροντήρης σκηνοθέτησε περισσότερα από ογδόντα έργα του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ελληνικά και ξένα, ιδιαίτερη εκτίμηση ωστόσο έτρεφε στο ποιητικό θέατρο. Πολύτιμη υπήρξε η προσφορά του στο πεδίο της σκηνικής ερμηνείας του αρχαίου δράματος. Πιστεύοντας ότι ο φυσικός χώρος της τραγωδίας είναι το ανοιχτό αρχαίο θέατρο, ανέβασε την Ηλέκτρα του Σοφοκλή το 1936 στο Ηρώδειο και το 1938 στην Επίδαυρο, εγκαινιάζοντας, μετά την αρχαιότητα, το θέατρο του Πολυκλείτου. Με τον Ιππόλυτο έγινε το 1954 η ανεπίσημη έναρξη των Επιδαυρίων. Από το 1959 ο Ροντήρης δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην υπόθεση του αρχαίου δράματος και με τις περιοδείες του Πειραϊκού Θεάτρου ανά την υφήλιο απέσπασε τη διεθνή αναγνώριση. Τιμήθηκε με ελληνικά και ξένα παράσημα, καθώς και με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:

• Σελίδες αυτοβιογραφίας, 1999