«Για τον Οδυσσέα Ελύτη» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Για τον Οδυσσέα Ελύτη

Ομιλίες και άρθρα

Στο εξώφυλλο: Ο Οδυσσέας Ελύτης φωτογραφημένος από τον Μάριο Βίττι

Για τον Οδυσσέα Ελύτη
  • ISBN: 960-03-2124-8
  • σελ. 200
  • 1 Απριλίου 1998
  • Εξαντλήθηκε

Περίληψη

Η προσήλωση του Μάριο Βίττι στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη έχει την αφετηρία της στη γνωριμία του νεαρού τότε νεοελληνιστή με τον ακόμη λίγο γνωστό, το 1951, Έλληνα ποιητή. Η απαρχή της φιλίας σφραγίστηκε με τη δημοσίευση ενός μικρού τόμου με ποιήματα μεταφρασμένα ιταλικά, όπου ξέχωρη θέση είχε ο Ανθυπολοχαγός. Έκτοτε ο Βίττι αφιέρωσε αρκετά γραπτά του στον ποιητή, τόσο στην Ιταλία, όπου βοήθησε στο να γίνει η ποίηση του Ελύτη γνωστή, όσο και στην Ελλάδα.

Η επιλογή που δημοσιεύεται εδώ συγκεντρώνει κείμενα γραμμένα ειδικά για το ελληνικό κοινό κατά την τελευταία εικοσαετία. Αποφεύγει θεματικές επικαλύψεις, ιδίως μετά την ευρύτερη μονογραφία που ο Βίττι δημοσίευσε το 1984 στην Αθήνα (Οδυσσέας Ελύτης, κριτική μελέτη).

Ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη σημασία σε δύο μελέτες του. Η πρώτη αποτελεί το σχολιασμό ενός ποιήματος της Κατοχής, που το αντιμετωπίζει ως «υπομνηματογράφος», απαντώντας στην πρόκληση του Ελύτη, που δυσπιστούσε μπρος σε παρόμοιες σχολαστικές ερμηνείες. Η άλλη μελέτη εξιστορεί εμπεριστατωμένα τη συμπεριφορά της ελληνικής κριτικής για το έργο του ποιητή· ή, με άλλα λόγια, διερευνά το διάλογο ανάμεσα στον Ελύτη και στους κριτικούς του.

Βιογραφικά στοιχεία

Μάριο Βίττι

Ο Μάριο Βίττι ασχολείται με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία από νέος, πριν ακόμη αρχίσει τη σταδιοδρομία του ως πανεπιστημιακός διδάσκαλος. Τώρα είναι καθηγητής Νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Viterbo, μιας μεσαιωνικής πόλης κοντά στη Ρώμη, όπου και κατοικεί. Έχει ανακαλύψει ανέκδοτα χειρόγραφα του Νικολάου Σοφιανού και του Ανδρέα Κάλβου και έχει επιμεληθεί τη φιλολογική έκδοσή τους. Έχει επίσης ανακαλύψει και ένα άγνωστο θεατρικό έργο, την Ευγένα (1646), που το ανέβασε πρόσφατα το «Αμφιθέατρο». Παράλληλα δημοσίευσε βιβλία και άρθρα για το ιταλικό κοινό, μετέφρασε ποιητές όπως τον Ελύτη (1952), τον Σαχτούρη και τον Αναγνωστάκη (1966), όταν αυτοί ήταν μόλις γνωστοί και στον τόπο τους.

Στο χώρο της κριτικής μελέτης, εκτός από την Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα ιταλικά και κυκλοφορεί ευρέως σε ελληνική μετάφραση από το 1978, έγραψε κατευθείαν στα ελληνικά δύο βιβλία τα οποία αποτελούν σταθμό για τη νεοελληνική γραμματολογία: Ιδεολογική λειτουργία της ελληνικής ηθογραφίας (1974, με επανεκδόσεις) και Η γενιά του Τριάντα. Ιδεολογία και μορφή (1977 και σε επανεκδόσεις). Αφιέρωσε στη μελέτη του Σεφέρη το βιβλίο Φθορά και λόγος (1978).