«Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία

Για μια ένωση λαών με ισχυρές πατρίδες

Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία
  • ISBN: 960-03-3131-6
  • σελ. 184
  • 14 Δεκεμβρίου 2001
  • Εξαντλήθηκε

Περίληψη

Ποια είναι η πολιτική ιστορία της Eυρώπης, άρα ποιο είναι το ιστορικοπολιτικό πλαίσιο των θεσμικών θεμελίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πώς μπορούμε και συζητάμε τα κατ' ιδίαν θεσμικά θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν επιμελώς αποφεύγουμε να συζητήσουμε το ουσιαστικό της περιεχόμενο; Οδηγούμαστε άραγε προς το «Ομοσπονδιακό Κράτος της Ευρώπης»; Τότε όμως τι θα είναι τα κράτη μέλη; Ποια φιλοσοφία θεσμών και εξουσίας κρύβεται πίσω από τη Συνθήκη της Νίκαιας, τι κομίζει, σε τι απέτυχε, τι υπόσχεται; Πώς θα προχωρήσουμε όταν θα γίνουμε 27 κράτη μέλη; Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι αναγκαίο κακό; Πόσο αναγκαίο; Πόσο κακό; Τι κομίζει ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, που έγινε περιεχόμενο πολιτικής διακήρυξης στη Νίκαια, αλλά απορρίφθηκε ως νομικά δεσμευτικό τμήμα της νέας Συνθήκης; Θα προχωρούμε ερήμην των λαών; Τι σημαίνει δημοκρατία στο ενωσιακό επίπεδο; Ένα «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα» θα μας λύσει όλα τα ως σήμερα άλυτα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος, κορυφαίος συνταγματολόγος και βουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου του ανατέθηκαν κρίσιμοι ρόλοι στα θεσμικά, επιχειρεί απλά, αλλά όχι απλουστευτικά, να φέρει τον προβληματισμό γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση πιο κοντά στον ενδιαφερόμενο πολίτη.

Βιογραφικά στοιχεία

Δημήτρης Θ. Τσάτσος

Ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος γεννήθηκε το 1933 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και ανακηρύχτηκε διδάκτορας το 1960. Από το 1960 έως το 1969 διετέλεσε επιμελητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Το χρονικό διάστημα 1964-1965 υπήρξε συνεργάτης του Max-Planck Institut Συγκριτικού Δικαίου. Το 1968 εκλέχτηκε υφηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με απαγόρευση όμως της διδασκαλίας από το δικτατορικό καθεστώς. Το ίδιος έτος εκλέχτηκε υφηγητής του γερμανικού Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Το 1969 εκλέχτηκε καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, αλλά το καθεστώς αρνήθηκε να τον διορίσει. Από τον Μάρτιο έως τον Σεπτέμβριο του 1973 ήταν πολιτικός κρατούμενος. Ως υφυπουργός της Ανώτατης Παιδείας, το 1974, θέσπισε τα μέτρα κάθαρσης στα πανεπιστήμια κατά των συνεργατών της δικτατορίας και διαμόρφωσε τον πρώτο νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη παιδεία. Την περίοδο 1974-1975, στην Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή, ήταν ο γενικός εισηγητής για το Σύνταγμα εκ μέρους όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης. Το 1988 ίδρυσε με τον Αριστόβουλο Μάνεση και τον Γιώργο Δασκαλάκη την Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων και από το 1988 έως το 1992 διετέλεσε πρόεδρός της. Το 1995 του απονεμήθηκε, για τη συμβολή του ως ευρωβουλευτή (1994-2004) στη θεσμική διαμόρφωση της Ευρώπης, το «Βραβείο Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» και το 2002 ο Μεγαλόσταυρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το 2000 εκλέχτηκε ως ένας εκ των δύο αντιπροσώπων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη Διακυβερνητική Διάσκεψη, η οποία κατέληξε στη συνθήκη της Νίκαιας. Το 2001 ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Καθηγεσίες: Βόννη (1971), Θεσσαλονίκη (1975), Χάγκεν (1979), Ντύσελντορφ (2003). Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου, συνδιευθυντής στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Συνταγματικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Χάγκεν και πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου στο Ινστιτούτο του Δικαίου των Πολιτικών Κομμάτων στο Ντύσελντορφ και στο Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Αθήνα.




Βιβλιογραφία