«Η μεγάλη παρακμή» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Η μεγάλη παρακμή

Συγκυριογραφία για θέματα αναξιοπιστίας της πολιτείας και της πολιτικής

Σύνθεση εξωφύλλου: egreen|E. ΠAΓKAΛOY

Η μεγάλη παρακμή
  • ISBN: 960-03-4315-2
  • σελ. 328
  • 27 Νοεμβρίου 2006
  • € 21,20

Περίληψη

Θα έπρεπε να χαρακτηριστεί όχι ως βιβλίο αλλά ως αντιβιβλίο: Η εκπαίδευση δεν έχει στόχο την παιδεία. Η πολιτεία λειτουργεί αναξιόπιστα με τυπική νομιμοφάνεια. Η πολιτική, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός έχουν περιεχόμενο παραγοντικό, αρχηγικό, κερδοσκοπικό και διασφαλιστικό ενός επαγγέλματος για ανεπάγγελτους. Η Εκκλησία κοροϊδεύει και εμάς και το Θεό, η δε Ευρώπη έγινε αγνώριστη μέσα από τον ελληνικό διάλογο. Η πρόταση είναι συνειδητή, έτσι την εννοεί ο συγγραφέας: ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΠΑΝΤΟΥ.

Βιογραφικά στοιχεία

Δημήτρης Θ. Τσάτσος

Ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος γεννήθηκε το 1933 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και ανακηρύχτηκε διδάκτορας το 1960. Από το 1960 έως το 1969 διετέλεσε επιμελητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Το χρονικό διάστημα 1964-1965 υπήρξε συνεργάτης του Max-Planck Institut Συγκριτικού Δικαίου. Το 1968 εκλέχτηκε υφηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με απαγόρευση όμως της διδασκαλίας από το δικτατορικό καθεστώς. Το ίδιος έτος εκλέχτηκε υφηγητής του γερμανικού Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Το 1969 εκλέχτηκε καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, αλλά το καθεστώς αρνήθηκε να τον διορίσει. Από τον Μάρτιο έως τον Σεπτέμβριο του 1973 ήταν πολιτικός κρατούμενος. Ως υφυπουργός της Ανώτατης Παιδείας, το 1974, θέσπισε τα μέτρα κάθαρσης στα πανεπιστήμια κατά των συνεργατών της δικτατορίας και διαμόρφωσε τον πρώτο νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη παιδεία. Την περίοδο 1974-1975, στην Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή, ήταν ο γενικός εισηγητής για το Σύνταγμα εκ μέρους όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης. Το 1988 ίδρυσε με τον Αριστόβουλο Μάνεση και τον Γιώργο Δασκαλάκη την Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων και από το 1988 έως το 1992 διετέλεσε πρόεδρός της. Το 1995 του απονεμήθηκε, για τη συμβολή του ως ευρωβουλευτή (1994-2004) στη θεσμική διαμόρφωση της Ευρώπης, το «Βραβείο Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» και το 2002 ο Μεγαλόσταυρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το 2000 εκλέχτηκε ως ένας εκ των δύο αντιπροσώπων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη Διακυβερνητική Διάσκεψη, η οποία κατέληξε στη συνθήκη της Νίκαιας. Το 2001 ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Καθηγεσίες: Βόννη (1971), Θεσσαλονίκη (1975), Χάγκεν (1979), Ντύσελντορφ (2003). Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου, συνδιευθυντής στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Συνταγματικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Χάγκεν και πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου στο Ινστιτούτο του Δικαίου των Πολιτικών Κομμάτων στο Ντύσελντορφ και στο Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Αθήνα.




Βιβλιογραφία