Ανθολογία Γεωργιανής Ποίησης

Περίληψη

Στον Καύκασο μιλιούνται περισσότερες από σαράντα γλώσσες, χωρίς να υπολογίσει κανείς τις αναρίθμητες διαλέκτους. Η γεωργιανή γλώσσα διαθέτει ένα δικό της αλφάβητο (οι ρίζες του οποίου ανάγονται στον 5^ο π.Χ. αιώνα), το οποίο στηρίζεται σε ένα αραμαϊκό σύστημα γραφής. Αυτό επέτρεψε στον γεωργιανό λαό να αναπτύξει από νωρίς έναν σημαντικό γραπτό πολιτισμό. Νταβίντ Γκουραμισβίλι (1705-1792), Βησσαρίων Γκαμπασβίλι ή Μπεσίκι (1750-1791), Αλεξάντρε Τσαβτσαβάτζε (1786-1846), Γκρηγκόλ Ορμπελιάνι (1800-1883), Νικολόζ Μπαρατασβίλι (1817-1845), Ηλία Τσαβτσαβάτζε (1837-1907), Ακάκι Τσερετέλι (1840-1915), Αλεξάντρε Καζμπέγκι (1848-1893), Βάζα-Πσαβέλα (1861-1915) είναι οι σημαντικότεροι ποιητές και πεζογράφοι που σφράγισαν με το έργο τους τη γεωργιανή λογοτεχνία. Στον προφορικό πολιτισμό της Γεωργίας, που ανθίζει μέσα στα τραγούδια, τα ποιήματα, τα ξόρκια και τις παροιμίες, εμψυχώνονται τα πάντα: η γη, ο ουρανός, τα βουνά, οι πέτρες και τα δέντρα. Και στο επίκεντρο αυτής της γεωργιανής λαϊκής παράδοσης βρίσκεται η λατρεία των ουράνιων σωμάτων, ενώ πλαίσιό της είναι τα έθιμα και η ζωή των ξωμάχων. Η ανά χείρας Ανθολογία, παίρνοντας ως ορόσημο τα τέλη του 18ου αιώνα, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον της στη σύγχρονη ποίηση. Το 1801, χρονιά της προσάρτησης της Γεωργίας στην τσαρική Ρωσία, ενώ σημαδεύει την απώλεια της πολιτικής ελευθερίας της χώρας, από την άλλη μεριά αναδεικνύει μια σωτήρια πνευματική αφύπνιση, απόδειξη της συνείδησης ενός λαού που προώρισται να ζήσει.