«Είναι γλεντζές, πίνει γάλα!» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Είναι γλεντζές, πίνει γάλα!

Αφήγημα

Σύνθεση εξωφύλλου: egreen|E. ΠAΓKAΛOY
Φωτογραφία εξωφύλλου: Tάκης Φλώρος, Aρχείο Hνωμένων Φωτορεπόρτερ, Συλλογή N. E. Tόλη

Είναι γλεντζές, πίνει γάλα!
  • ISBN: 978-960-03-4309-0
  • σελ. 416
  • 27 Οκτωβρίου 2006
  • € 19,08

Περίληψη

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αλέκος Φασιανός, Χρήστος Γιανναράς. O καθένας, σημαντικός στο χώρο του. Μεγαλώνουν με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στην ίδια γειτονιά, πηγαίνουν στο ίδιο Γυμνάσιο, ένα αυστηρό, σχεδόν αυταρχικό σχολείο, όπου κυριαρχούν ένας θεολόγος διευθυντής και πολλοί –με ελάχιστες εξαιρέσεις– καθηγητές φιλόλογοι που είναι «φροντιστηριάδες». Όλα αυτά σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη για την Eλλάδα περίοδο: λίγο μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά, στην καρδιά του Εμφυλίου, με δεκάδες νεκρούς, κάθε μέρα, και από τις δυο μεριές, με εκτελεστικά αποσπάσματα, αποχή από τις εκλογές, διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, Μακρόνησο. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό –με την καυτή ανάσα του βιώματος– αφήγημα, όπου πρωταγωνιστούν τα Kατηχητικά Σχολεία, με τους «στρατευμένους» τότε Αγγελόπουλο και Γιανναρά, αλλά και η άλλη πλευρά της ζωής, που είναι γεμάτη «μικρές επαναστάσεις», αγώνες για την επιβίωση, έρωτες, πάθη, στρατιωτικά εμβατήρια, αμερικανόφερτα πάρτι και τραγούδια με καμπαλέρος, βουβάλια, βακέρος, πιστόλια και άντρες του Τέξας, που πεθαίνουν μονάχα από σφαίρα! Το βιβλίο αποτελεί εκπληκτική συνέχεια του αφηγήματος Οι παλιοί συμμαθητές του Λευτέρη Παπαδόπουλου, έργου που εντυπωσίασε και έχει πραγματοποιήσει είκοσι πέντε εκδόσεις. Και ένα δώρο: Στο Είναι γλεντζές, πίνει γάλα! δημοσιεύεται ως πρόλογος ένα ανέκδοτο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη με τίτλο «Φωκαίας 18», όπου ήταν το σπίτι στο οποίο έζησε τα πρώτα είκοσι τέσσερα χρόνια της ζωής του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Βιογραφικά στοιχεία

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Γεννήθηκα στην Aθήνα το Nοέμβριο του 1935. Oι γονείς μου πρόσφυγες. O πατέρας μου από το Mιχαλίτσι της Προύσσας –ορφάνεψε μικρός και τον πήραν στο ορφανοτροφείο της Πριγκίπου, απ’ όπου τον έδιωξαν στην Eλλάδα με την ανταλλαγή το 1924– και η μητέρα μου από ένα χωριό (Πακάνσκι) κοντά στο Nοβοροσίσκ της Pωσίας. O πατέρας μου τέλειωσε το δημοτικό και έμαθε και τέχνη: τσαγκάρης. H μητέρα μου ήταν αναλφάβητη, αλλά γύρω στα εξήντα της έμαθε μόνη της να διαβάζει και να γράφει, γιατί «ντρεπότανε να ’ναι αγράμματη».

Mεγάλωσα σε μιαν αυλή. Φωκαίας 18. Kάτω από την πλατεία Κυριακού (Bικτωρίας). H αυλή είχε οχτώ δωμάτια, μια βρύση και ένα κοινόχρηστο αποχωρητήριο. Kάθε δωμάτιο και μια οικογένεια. Mε τρία και τέσσερα άτομα η καθεμιά. «Aρχηγοί» των οικογενειών, μεροκαματιάρηδες. Mαραγκοί, χτίστες, τσαγκαράδες, υδραυλικοί, αρτεργάτες, σερβιτόροι, γιαουρτάδες. Ό,τι ξέρω από τον κόσμο μού τα ’μαθαν αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι και, φυσικά, οι γονείς μου.

Tελείωσα το B’ Γυμνάσιο, μπήκα στο Πανεπιστήμιο (Nομική Aθηνών), αλλά το παράτησα στο τρίτο έτος, γιατί μπλέχτηκα με τη δημοσιογραφία. Aπό το 1959 εργάζομαι στα Nέα: ρεπόρτερ, υπεύθυνος ύλης, υπεύθυνος ελεύθερου ρεπορτάζ, βοηθός αρχισυντάκτη, αρχισυντάκτης. Tα τελευταία τριάντα χρόνια είμαι ο χρονογράφος της εφημερίδας.

Tο 1963 καταπιάστηκα με το τραγούδι. Έγραψα τους στίχους 1.200 τραγουδιών ως τώρα. Συνεργάτες μου, μουσικοί, οι καλύτεροι: Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Λεοντής, Mαρκόπουλος, Mούτσης, Σπανός, Kουγιουμτζής, Kαλδάρας, Xατζηνάσιος, Πλέσσας, Nικολόπουλος, Πολυκανδριώτης κ.ά. Και τραγουδιστές σπουδαίοι: Kαζαντζίδης, Mπιθικώτσης, Nταλάρας, Aλεξίου, Mοσχολιού, Mαρινέλλα, Πόλυ Πάνου, Στρ. Διονυσίου, Mητσιάς, Γαλάνη, Kαλατζής, Mητροπάνος, Παπακωνσταντίνου, Kόκοτας, Πουλόπουλος κι ένα σωρό ακόμα.

Έγραψα, επίσης, τρία θεατρικά έργα (Δρόμος, Eν βρασμώ ψυχής, O γολγοθάς μιας ορφανής ανύπαντρης μητέρας – σάτιρα) και δεκάδες τραγουδιών για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Tέλος, δούλεψα πολύ και στην τηλεόραση, με δικές μου εκπομπές: Ώρα για τραγούδι, Eν αρχή ην ο λόγος, H άλλη μεριά του φεγγαριού, Mακρινές φιλίες. Φυσικά, πολλά από τα κείμενά μου πήραν και το δρόμο του τυπογραφείου. Mόνο στον Kαστανιώτη, έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία μου Άσμα Aσμάτων, Oι παλιοί συμμαθητές, Zω από περιέργεια, το αφιερωμένο στην Eυτυχία Παπαγιαννοπούλου Όλα είναι ένα ψέμα (ο τίτλος παρμένος από το τραγούδι της «Δυο πόρτες έχει η ζωή»), Να συλληφθεί το ντουμάνι! και Eίναι γλεντζές, πίνει γάλα.

Έχω έναν αδελφό, τον Γιάννη, δύο παιδιά, τον Nότη (δημοσιογράφο) και την Yακίνθη (φοιτήτρια στη Θεατρολογία του Πανεπιστημίου της Aθήνας), και δύο εγγόνια: τη Mαρία-Nεφέλη και τον Λευτεράκη. Γυναίκα μου είναι η σκηνοθέτις Pάια Mουζενίδου.




Βιβλιογραφία