Άγρια ειρήνηΑνθολογία ποιημάτων
|
|
|
ΠΟΙΗΣΗ - ΠΟΙΗΤΙΚΗ - ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Sorry mate, won't work any more.
Περίληψη
Στη σύγχρονη εβραϊκή ποίηση αντικρούεται συχνά η ρήση του Τζορτζ Σανταγιάνα ότι «ένας ποιητής δεν μπορεί να είναι μεγαλειώδης παρά μόνο αν γράφει στη γλώσσα του νανουρίσματος της μάνας του». Ο Γεουντά Αμιχάι ανήκει σε όσους έγραψαν μεγαλειώδη ποίηση σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική τους. Ο Αμιχάι, όπως και αρκετοί συγγραφείς και ποιητές της γενιάς του, εγκατέλειψε την πρώτη του γλώσσα για να βρει καταφύγιο στη σύγχρονη εβραϊκή. Στην εγχώρια ισραηλινή λογοτεχνία κυριαρχεί η αφήγηση του έθνους και οι διττές υπαγωγές δεν σπανίζουν στη βιογραφία πολλών δημιουργών αυτής της περιόδου. Στη ζωή αλλά και στο σύνολο της εργογραφίας του Αμιχάι κυριαρχούν οι ιδιότητες του ποιητή και του στρατιώτη: «Ζωγραφίζω τη ζωή μου στον πόλεμο και τον έρωτα, στην αντάρα και τη σιωπή». Ο ίδιος πολέμησε κι αγάπησε πολύ και δεν δίσταζε να υψώνει τη φωνή του υπέρ της ειρήνης. Το 1994, στο πλαίσιο της απονομής του Βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη, ύστερα από πρόσκληση του πρωθυπουργού Γιτσχάκ Ραμπίν, ο Αμιχάι διάβασε στίχους του, μεταξύ αυτών και την «Άγρια ειρήνη». Όταν ρωτήθηκε γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο ποίημα, απάντησε: «Το έγραψα όταν η ειρήνη ήταν μόνο ένα όραμα, λίγο πριν από το Σύμφωνο Ειρήνης με την Αίγυπτο. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να περιμένουμε να επέλθει φυσική ειρήνη. Η φύση πρέπει να υποβοηθηθεί, να προστατευτεί σαν τα αγριολούλουδα».
«Είσαι το ποίημα που γράφεις, το ποίημα που γράφεις είναι εσύ, ο εαυτός σου».
Πάουλ Τσέλαν [από επιστολή του προς τον Αμιχάι στις 7 Νοεμβρίου 1969]
«Είναι ένας από τους μεγαλειώδεις ποιητές μας και είναι πολύ προσιτός. Όταν διαβάσει κανείς τα ποιήματά του, δεν μπορεί να τα ξεχάσει ποτέ – μπορεί να υπάρξει τόση ζωή μέσα σε δεκαέξι σειρές».
Οκτάβιο Πας
«Ο Αμιχάι είναι η πιο οξυδερκής και στέρεη ποιητική νοημοσύνη».
Τσαρλς Κένεθ Γουίλιαμς
«Ο Αμιχάι είναι ένας χαρακτηριστικός άντρας με ασυνήθιστα χαρίσματα που, αφηγούμενος την προσωπική του ιστορία, αφηγείται επίσης τη μεγάλη Ιστορία του λαού του».
Εντ Χιρς
«Παρά τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα της ποίησης του Αμιχάι, το έργο του αντικατοπτρίζει κάθε Ισραηλινό και, υπό μια ευρύτερη έννοια, κάθε άτομο του εικοστού αιώνα».
Μπόαζ Αρπάλι
«Ο Γεουντά Αμιχάι είναι ο πιο μεταφρασμένος ποιητής της εβραϊκής γλώσσας μετά τον Βασιλιά Δαβίδ».
Ρόμπερτ Άλτερ
«Τα ποιήματα του Αμιχάι έχουν την εξάντληση του βετεράνου αλλά και την ενέργεια του εραστή».
Τζόναθαν Γουίλσον
«Γεουντά Αμιχάι – ένας κοσμικός ψαλμωδός».
The New Yorker
Βιογραφικά στοιχεία
- Γεουντά Αμιχάι
Ο Γεουντά Αμιχάι γεννήθηκε το 1924 στο Βίρτσμπουργκ της Γερμανίας ως Λούντβιχ Πφόιφερ. Άλλαξε το όνομά του το 1946, επιλέγοντας το επώνυμο Αμιχάι, το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει «Ο λαός μου ζει». Οι γονείς του ήταν θρησκευόμενοι Ορθόδοξοι Εβραίοι και το 1935 μετανάστευσαν στην υπό Βρετανική Εντολή Παλαιστίνη. Το 1942, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στο θρησκευτικό λύκειο Μααλέ, κατατάγηκε εθελοντικά στον βρετανικό στρατό και υπηρέτησε στην Αίγυπτο. Κατόπιν, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ και φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Νταβίντ Γέλιν. Έλαβε μέρος στον Αραβο-Ισραηλινό Πόλεμο του 1948 με την ταξιαρχία Νέγκεβ της Παλμάχ. Μετά τον πόλεμο ξεκίνησε να σπουδάζει Εβραϊκή Λογοτεχνία και Τορά στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Το 1955, με ενθάρρυνση των καθηγητών του, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, Τώρα και σε άλλους καιρούς, με την οποία απέσπασε το Βραβείο Σλόνσκι το 1957. Ήταν ο πρώτος από τους ποιητές της εγχώριας γενιάς που τιμήθηκε με το Βραβείο του Ισραήλ το 1982. Το πλούσιο λογοτεχνικό έργο του, που περιλαμβάνει δεκατρείς ποιητικές συλλογές, δύο μυθιστορήματα, μία συλλογή διηγημάτων, τρία βιβλία παιδικής λογοτεχνίας και αρκετά θεατρικά, μεταφράστηκε σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες. Έλαβε αναρίθμητα βραβεία και προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πολλά διεθνή συνέδρια έχουν διοργανωθεί για το έργο του, μεταξύ αυτών το συνέδριο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης το 1997 και του Πανεπιστημίου Γέιλ το 2007. Πέθανε στην Ιερουσαλήμ στις 22 Σεπτεμβρίου 2000, σε ηλικία εβδομήντα έξι ετών. Μετά τον θάνατό του, όλο το προσωπικό του αρχείο περιήλθε στη Βιβλιοθήκη Σπάνιων Βιβλίων και Χειρογράφων Beinecke του Πανεπιστημίου Γέιλ.
