Ο Ιωσήφ ήρθε μετά
|
![]() |
Sorry mate, won't work any more.
Επέζησα. Θα μπορούσα να είχα γίνει ολοκαύτωμα, ένας ιστορικός τόπος μαρτυρίου. Έχουν ένα μεγαλείο τα συλλογικά τραύματα. Όμως, εγώ κουβαλώ μέσα μου μια απλή ιστορία στο περιθώριο της Ιστορίας. Είναι η ιστορία της οικογένειάς μου. Έτυχε να περιλαμβάνει πολλούς θανάτους. Παράξενους, αναπάντεχους ή και ηθελημένους. Μαζί μου ήταν εκείνη που με παρότρυνε να αφηγηθώ την ιστορία. Κι έμεινε κοντά μου να αφουγκράζεται, σαν με ένα τρίτο αυτί, τους ψιθύρους, τις σιωπές των λέξεων, το μουρμουρητό των φαντασμάτων. «Μη φοβηθείς, τώρα είναι η στιγμή», μου είπε. «Φτάσε μέχρι το τέλος». «Ποια είναι η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό σου;» με ρώτησε. «Η πρώτη ανάμνηση; Θυμήσου». «Ναι», της είπα… κι έτσι ξεκίνησαν όλα.
Η γραφή ραντίζει τα λουλούδια που αγαπούσε η μαμά. Διατηρεί την υγρασία. Αποτρέπει τον μαρασμό.
Μια ιστορία για τη δύναμη των λέξεων και τις μεταμορφώσεις του ανείπωτου.