Ο Χρήστος Γιανναράς δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο το 1961. Ήταν μια συλλογή λογοτεχνικών δοκιμίων με τον τίτλο Πείνα και δίψα. Ξαναγύρισε αργότερα στη λογοτεχνία με δύο «μαρτυρίες»: ένα ταξιδιωτικό κείμενο: Η κόκκινη πλατεία και ο θείος Αρθούρος, και ένα αυτοβιογραφικό: Καταφύγιο ιδεών. Αλλά ο κύριος όγκος της δουλειάς του αντιπροσωπεύει μια μακρά πορεία σπουδής και έρευνας των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και τη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και παράδοση. Διαφορών που δεν εξαντλούνται στατικά στον τόπο της θεωρίας, αλλά καθορίζουν τον τρόπο ή την πρακτική του βίου, δηλαδή ό,τι ονομάζουμε πολιτισμό.
Στα βιβλία Χάιντεγκερ και Αρεοπαγίτης (1967), Το Πρόσωπο και ο Έρως (1976), Η Ελευθερία του Ήθους (1979), αναλύεται η διαφορά των δύο πολιτισμών στο επίπεδο της γνωσιοθεωρίας, της οντολογίας και της ηθικής αντίστοιχα. Στα μεταγενέστερα βιβλία του: Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία (1980-81), Ορθός λόγος και κοινωνική πρακτική (1984), Προτάσεις κριτικής οντολογίας (1985), Το πραγματικό και το φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία (1989), η ανάλυση των διαφορών συγκροτείται σε πρόταση προσανατολισμού ή νοηματοδότησης της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης πράξης μέσα από την εμπειρία των αδιεξόδων του σύγχρονου εκδυτικισμένου πια βίου.
Παράλληλα, με τακτική επιφυλλιδογραφία στο Βήμα, ο Χ.Γ. δεν έπαψε να παρεμβαίνει στην τρέχουσα κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα. Το προνόμιο της απελπισίας (1973), Η νεοελληνική ταυτότητα (1978), Οι Κριτικές παρεμβάσεις (1987) είναι τίτλοι τόμων όπου συγκεντρώνεται αυτή η επιφυλλιδογραφία.
Μεταφράσεις έργων του έχουν εκδοθεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ολλανδικά.
Είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών.