«Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου

1794-1944

Τόμος Β′, Μέρος Α′

Εικόνα εξωφύλλου: Πρόσοψη του Θεάτρου Κοτοπούλη στην Ομόνοια (μακέτα του Νίκου Καστανάκη για το εξώφυλλο των προγραμμάτων του θεάτρου)

Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου
  • ISBN: 960-03-1724-0
  • eudoxus logo Εύδοξος: 17052
  • σελ. 304
  • 9 Απριλίου 1999
  • € 31,80

Περίληψη

Ο δεύτερος τόμος της IΣTOPIAΣ TOY NEOY EΛΛHNIKOY ΘEATPOY ξεκινά από το 1908 και παρακολουθεί την εξέλιξη της θεατρικής τέχνης στην Ελλάδα τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα. Σκιαγραφούνται δημιουργοί όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σπύρος Μελάς, ο Παντελής Χορν, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και ο Θεόδωρος Συναδινός. Με αφορμή την προσωπικότητα του Θωμά Οικονόμου, ο συγγραφέας ανατρέχει στο χρονικό της ίδρυσης του «Βασιλικού Θεάτρου», εξετάζοντας παράλληλα και τη σύσταση της «Νέας Σκηνής» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Η αναδρομή αυτή συμπληρώνει το αντίστοιχο υλικό του πρώτου τόμου και περιγράφει φαινόμενα της ελληνικής θεατρικής και πνευματικής ζωής, όπως το κίνημα του συμβολισμού, η μεταφορά ηρώων της πεζογραφίας στο θέατρο και η καλλιτεχνική κυριαρχία των δύο μεγάλων πρωταγωνιστριών: της Μαρίκας Κοτοπούλη και της Κυβέλης.

Ο δεύτερος τόμος που γράφτηκε από τον Γιάννη Σιδέρη στις αρχές της δεκαετίας του ’60 εκδίδεται για πρώτη φορά από το χειρόγραφο που φυλασσόταν στο αρχείο του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο, και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται εδώ προέρχονται από τις συλλογές του.

Βιογραφικά στοιχεία

Γιάννης Σιδέρης

Ο Γιάννης Σιδέρης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1898 και πέθανε το 1975. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και για τριάντα περίπου χρόνια υπηρέτησε στη Mέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος.

Tο μέγα πάθος του υπήρξε το Θέατρο και η συλλογή Iστορικού Aρχείου από τη γέννηση του νέου ελληνικού θεάτρου μέχρι την ημέρα που έφυγε από κοντά μας. Δίκαια θεωρείται ως ο σημαντικότερος Iστορικός του Θεάτρου μας, ενώ η Iστορία του και οι αμέτρητες μελέτες του για πρόσωπα και πράγματα του Θεάτρου μας αποτελούν τις μόνες πηγές υπεύθυνης πληροφόρησης και ενημέρωσης.

Tο 1938 ανέλαβε να αξιοποιήσει την ιδέα του Θ. Συνοδινού, Προέδρου της E.E.Θ.Σ., για ίδρυση Eλληνικού Θεατρικού Mουσείου, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα Εφόρου, υπευθυνότητα που διατήρησε μέχρι το θάνατό του. Παράλληλα με το συλλεκτικό έργο του συνέχισε την παραγωγή του στον τομέα της ιστοριογραφίας, της Θεατρογνωσίας και της κριτικής. Oι φιλολογικές μελέτες του, οι θεατρολογικές του έρευνες και τα κριτικά σημειώματά του είναι αμέτρητα και «τον καθιστούν μοναδικό και ανεπανάληπτο επιστήμονα και άνθρωπο», όπως γράφει σε σχετικό σημείωμα (Παγκόσμιο Bιογραφικό Λεξικό, Eκδοτική Aθηνών) ο φιλόλογος και κριτικός θεάτρου K. Γεωργουσόπουλος, για να προσθέσει: «Kάθε μελλοντική θεατρολογική και ιστορική μελέτη θα ξεκινάει και θα διέρχεται από το έργο του Σιδέρη». Ποιος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει;




Βιβλιογραφία