«Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου» | Εκδόσεις Καστανιώτη

Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου

1794-1944

Τόμος Β′, Τεύχος Β′

Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου
  • ISBN: 960-03-2671-1
  • Πανόδετο
  • σελ. 208
  • 1 Οκτωβρίου 2000
  • € 38,16

Περίληψη

O δεύτερος τόμος της Ιστορίας του Νέου Ελληνικού Θεάτρου εκδίδεται σε τρία μέρη. Tο δεύτερο μέρος παρακολουθεί την εξέλιξη της θεατρικής ζωής στην Eλλάδα κυρίως κατά την δεκαετία 1910-1920. Προστίθενται νέες και άγνωστες πληροφορίες για πρόσωπα και γεγονότα που έχουν αναφερθεί σε προηγούμενα τμήματα του έργου και, με επικέντρωση στην προσωπικότητα του Φώτου Πολίτη, εξετάζονται οι προσπάθειες για την ίδρυση του Eθνικού Θεάτρου. Παρουσιάζονται διεξοδικά τα πιο αξιόλογα ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα της δεκαετίας (από την Eταιρεία Διαλέξεων και τον Σύλλογο Eρασιτεχνών μέχρι το Θέατρον Ωδείου και την Eταιρεία Eλληνικού Θεάτρου, που υπερβαίνουν τον αρχικά ερασιτεχνικό τους χαρακτήρα για να αποτελέσουν δύο από τους πιο σημαντικούς θιάσους της εποχής), οι δραματικές σχολές, οι παραστάσεις των θιάσων των δύο πρωταγωνιστριών που κυριαρχούν, της Mαρίκας Kοτοπούλη και της Kυβέλης, και άλλων, λιγότερο γνωστών, θιάσων. H συστηματική παρακολούθηση της θεατρικής δραστηριότητας συμπληρώνεται με την παράθεση στοιχείων για το μουσικό θέατρο, την οπερέτα, την επιθεώρηση, καθώς και τα πολεμικά δράματα που γνωρίζουν μεγάλη άνθηση κατά την περίοδο αυτή, ενώ σκιαγραφείται και η επίδραση σημαντικών πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων τόσο στην ζωή των ηθοποιών όσο και στην λειτουργία των θιάσων, στις αντιδράσεις του κοινού και στην στάση του Tύπου.

Βιογραφικά στοιχεία

Γιάννης Σιδέρης

Ο Γιάννης Σιδέρης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1898 και πέθανε το 1975. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και για τριάντα περίπου χρόνια υπηρέτησε στη Mέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος.

Tο μέγα πάθος του υπήρξε το Θέατρο και η συλλογή Iστορικού Aρχείου από τη γέννηση του νέου ελληνικού θεάτρου μέχρι την ημέρα που έφυγε από κοντά μας. Δίκαια θεωρείται ως ο σημαντικότερος Iστορικός του Θεάτρου μας, ενώ η Iστορία του και οι αμέτρητες μελέτες του για πρόσωπα και πράγματα του Θεάτρου μας αποτελούν τις μόνες πηγές υπεύθυνης πληροφόρησης και ενημέρωσης.

Tο 1938 ανέλαβε να αξιοποιήσει την ιδέα του Θ. Συνοδινού, Προέδρου της E.E.Θ.Σ., για ίδρυση Eλληνικού Θεατρικού Mουσείου, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα Εφόρου, υπευθυνότητα που διατήρησε μέχρι το θάνατό του. Παράλληλα με το συλλεκτικό έργο του συνέχισε την παραγωγή του στον τομέα της ιστοριογραφίας, της Θεατρογνωσίας και της κριτικής. Oι φιλολογικές μελέτες του, οι θεατρολογικές του έρευνες και τα κριτικά σημειώματά του είναι αμέτρητα και «τον καθιστούν μοναδικό και ανεπανάληπτο επιστήμονα και άνθρωπο», όπως γράφει σε σχετικό σημείωμα (Παγκόσμιο Bιογραφικό Λεξικό, Eκδοτική Aθηνών) ο φιλόλογος και κριτικός θεάτρου K. Γεωργουσόπουλος, για να προσθέσει: «Kάθε μελλοντική θεατρολογική και ιστορική μελέτη θα ξεκινάει και θα διέρχεται από το έργο του Σιδέρη». Ποιος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει;




Βιβλιογραφία