««Παληοζωή Μοβόρησσα»» | Εκδόσεις Καστανιώτη

«Παληοζωή Μοβόρησσα»

Ρεμπέτικη φαντασία από 3.500 τίτλους ρεμπέτικων τραγουδιών

Εικονογράφηση:
Ζωγραφιές: Γιάννης Ψυχοπαίδης

«Παληοζωή Μοβόρησσα»
  • ISBN: 960-03-3970-8
  • σελ. 112
  • 19 Απριλίου 2005
  • € 12,72

Περίληψη

Η σκηνή στου Αποστόλη το κουτούκι. Ο Στάθης ο βαρύς απαντιέται με την παλιά φιλενάδα. Είναι Η Μαριώ, Η κόρη της χήρας. Τρικαλινή τσαχπίνα. Γρήγορα θα έρθουν στα τσακίρ κέφια:
— Σήκω χόρεψε, κουκλί μου. Έχεις κορμί αράπικο.
— Κέρνα με, φως μου. Κέρνα με, γλυκιά μου αγάπη. Εσύ, ο άνθρωπός μου. Φέρτε μου κρασί να πιω.
— Το κορίτσι απόψε θέλει. Σπάσ’ τα, γκρέμισ’ τα, κυρά μου. Σπάσ’ τα, φως μου, για τα μένα. Μες στο γλυκό της αγάπης κρασί. Σπάσ’ τα, καλέ Μαριώ. Σπάσ’ τα, πασά μου. Κορίτσι μου, όλα για σένα. Για κοίτα, κόσμε, ένα κορμί.
— Γεια σου, άντρα μου. Γλυκέ μου άντρα, γεια σου. Γεια σου, τσολιά μου. Αυτά μου κάνεις και σ’ αγαπώ.
— Δική μου για πάντα. Βρε Μαριώ μου, είσαι γλύκα. Εσύ, γλυκιά μου, μόνο.
— Γλέντα με, φως μου, γλέντα με.
— Άνοιξε βαθιά τα στήθια. Ω, μάμι μπλου, ρεμπέτισσα.
— Δική σου για πάντα.

Δείγμα από την «Παλιοζωή μοβόρησσα», μια ιστορία συνθεμένη με τίτλους ρεμπέτικων τραγουδιών, σε μια αρχιτεκτονική συρραφή, που αναπτύσσεται σ’ ένα hightech λογοτεχνικό αφήγημα, μια ρεμπέτικη φαντασία, όπου ανασταίνεται παραστατικά ένας κόσμος που κάποτε αποκλήθηκε περιθωριακός, αλλά που όταν αποσύρθηκε είχε αφήσει μια νέα ζωηρή και γνήσια τέχνη, το λαϊκό αστικό τραγούδι. Όλοι οι τύποι και οι τύπισσες, με τα πάθη και τους καημούς τους, τα όνειρα και τους κατατρεγμούς τους, η ιδιότυπη αντίληψη της τιμής και της φιλοτιμίας, το δικό τους ήθος, οι έρωτες και οι παλικαρισμοί, ο πόνος και τα σεκλέτια, περνούν σ’ αυτή την πρωτότυπη ανασύνθεση, με τις 3.500 ψηφίδες αντλημένες από το πλούσιο ρεζερβουάρ κάπου 9.000 τίτλων τραγουδιών.
Μια συναρπαστική χιουμοριστική «ιστορία» και ταυτόχρονα μια σπουδή χαρακτήρων, όπως υμνήθηκαν Με ζουρνάδες και νταούλια, Μ’ αργιλέ και μπαγλαμάδες, Τουμπερλέκια και μπουζούκια.
Βίβα ρεμπέτες.

Βιογραφικά στοιχεία

Κυριάκος Ντελόπουλος

Tο σημείωμα αυτό το έγραψε ο ίδιος ο συγγραφέας παραλείποντας όσα σχετίζονται με τα βιολογικά βιογραφικά του. Προτίμησε να αυτοπαρουσιαστεί ως ο «άνθρωπος του βιβλίου», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, και να γιατί:

Ξεκίνησε ως αναγνώστης των σχολικών του βιβλίων, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, και γρήγορα και άλλων πολλών, μη σχολικών, που ήταν δική του επιλογή. Yπάκουος και ακολουθώντας την εκπαιδευτική παράδοση της οικογένειάς του, σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, αλλά προτίμησε τον κόσμο των βιβλίων σε πολλές πτυχές τους και έχοντας πρόωρα αρχίσει να γράφει. Σταδιοδρόμησε ως βιβλιοθηκάριος του Kολλεγίου Aθηνών, στη βιβλιοθήκη του οποίου συναντήθηκε με τη βιβλιοθηκονομία και αργότερα σε άλλα εδάφη με τη βιβλιογραφία. Ίδρυσε την παιδική βιβλιοθήκη του δημοτικού του εφαρμόζοντας ιδέες του μαζί με τις πιο προοδευτικές των χωρών που ακμάζουν και βιβλιοθηκονομικά. Έγινε μελετητής των επιστημών του βιβλίου, βιβλιογράφος, βιβλιοκριτικός, επιμελητής εκδόσεων, διορθωτής, μεταφραστής, καθώς και σύμβουλος εκδοτικών οίκων, βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών. Eίναι συνεργάτης φιλολογικών περιοδικών, ελληνικών και ξένων, και από το 1975 της φιλολογικής σελίδας της εφημερίδας H Kαθημερινή.

Στα λογοτεχνικά βιβλία του ανέπτυξε δικές του τεχνικές γραφής και πέρασε τις αντιλήψεις του στα γλωσσικά, κοινωνικά, παιδαγωγικά θέματα μέσα από ένα προσωπικό χιουμοριστικό στιλ, που το διέτρεχε μια ιδιότυπη κριτική διασκεδάζοντας και τους μικρούς και τους μεγάλους αναγνώστες του. O ήρωάς του Άκης καθιερώθηκε ως «τύπος» στη νεοελληνική λογοτεχνία.

H Aκαδημία Aθηνών τον βράβευσε δυο φορές με τα φιλολογικά της βραβεία: το 1995 για το έργο του Παιδικά και νεανικά βιβλία του 19ου αιώνα και για τα Nεοελληνικά φιλολογικά ψευδώνυμα (3η έκδ.) το 2006.

Στον ελεύθερο και μη χρόνο του ασχολήθηκε με την καλλιτεχνική φωτογραφία. Έργα του εκτέθηκαν σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Eλλάδα και στο εξωτερικό, αποσπώντας πολλές τιμητικές διακρίσεις.

Iδρυτικό μέλος, καθώς και μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων πολλών πνευματικών σωματείων, ανέπτυξε έντονη και συστηματική δραστηριότητα για την ευόδωση των σκοπών τους.

Έφυγε από τη ζωή το 2020.




Βιβλιογραφία